انطباق تشخیص های بالینی وآسیب شناسی ضایعات بافت نرم دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اصفهان طی سال های ۱۳۹۰-۱۳۶۷

مقدمه: بسیاری از ضایعات بافت نرم دهان نمای بالینی مشابهی دارند، اما در اکثر موارد تشخیص نهایی بر اساس بررسی آسیب شناسی ضایعه انجام می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی انطباق تشخیص های بالینی و آسیب شناسی بیماری های بافت نرم دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اصفهان طی سال های 1390-1367 بود. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته نگر تعداد 3877 پرونده مربوط به ضایعات بافت نرم دهان بررسی شد. میزان همخوانی تشخیص های بالینی و آسیب شناسی براساس اطلاعات بالینی شامل سن و جنس بیماران، تشخیص های افتراقی بالینی اول و دوم، محل، رنگ، قوام، روند بیولوژیک، سطح، نمای ضایعه و رتبه علمی تشخیص دهنده ثبت شد. داده های به دست آمده توسط نرم افزار spss و آزمون آماری chi-square  بررسی شد ( 05/0 =α ). یافته ها: میزان انطباق تشخیص آسیب شناسی با تشخیص بالینی افتراقی اول 2/61% و تشخیص بالینی افتراقی دوم 6/10% بود. بیشترین میزان انطباق مربوط به ضایعات خود ایمنی (1/84%) بود که در این گروه لیکن پلان (6/90%) و سپس پمفیگوئید پوستی –مخاطی (5/61%) بیشترین تشخیص درست را داشتند. ارتباط تطابق تشخیص با گروه سنی معنی دار بود (019/0 = pvalue) اما با جنسیت بیماران معنی دار نبود (904/0 = pvalue). نتیجه گیری: میزان انطباق تشخیص آسیب شناسی با تشخیص بالینی افتراقی اول بیشتر از تشخیص بالینی افتراقی دوم بود.